Een burn-out die komt als verrassing, ik kan het me eigenlijk niet zo goed voorstellen. Mijn burn-out kwam niet als verrassing, eigenlijk totaal niet. Ik vroeg me al tijden af hoe lang ik dit allemaal nog vol ging houden. De overtuiging ‘als je geen koorts hebt ben je niet ziek’ hield me op de been. Ik moest met niet zo aanstellen. Wat voor sukkel ben je het op je dertigste al niet meer aan kunt? Ik durfde gewoon niet aan de handrem te trekken.

De signalen van je lichaam

Mijn lichaam gaf allerlei signalen. Nou ja, signalen. Eigenlijk meer sirenes en zwaailichten. Sommige herkende ik als zijnde stressklachten, andere klachten zo als PDS zocht ik in externe factoren als voeding. Later bleek dit ook nogal stress gerelateerd te zijn, want in de maanden dat ik thuis was had ik maar drie keer een flink opgezette buik en daarvoor dagelijks aan het einde van iedere werkdag. Ik ontving de signalen dat het niet goed met me ging echt wel, ik zag de uitweg alleen niet. Deze periode voelde alsof ik in een sneltrein zat, maar alsof je alleen aan de handrem zou mogen trekken als er brand was. Dat was er niet, want het ging al weken, maanden en in wat mindere maten jaren zo dus wanneer was dan het moment dat het genoeg was? Als ik de foto bij dit artikel bekijk zie ik het gewoon in mijn eigen gezicht. Mijn huidskleur is in de winter altijd licht, maar toch zie ik iets aan mezelf waarbij ik alsnog weer een soort knoop in mijn maag krijg.

Hoe wist ik dat het niet in orde was?

Er waren een hoop momenten waarvan ik wist dat het niet goed met me ging. Ik huilde iedere dag op de terugweg in de auto, maar dat had ik inmiddels als een soort van geaccepteerd. De signalen dat er een burn-out in aantocht was waren er volop. Van paniek aanvallen, amper slapen, wakker worden met een stresslevel alsof er een hond achter me aan zat tot niet alleen buiten te durven gaan hardlopen in de angst honden tegen te komen. Ik ben vroeger als kind ooit gebeten, deze angst werd ineens extreem uitvergroot.

De twee momenten waarop ik écht besefte dat het niet lang meer kon

Het concert van Wulf in de Helling

Ik had mijn vriend kaartjes cadeau gedaan voor het concert van Wulf. Toen hij het liedje switching gears ging spelen deelde hij een stukje van zijn verhaal. Hoe hij zijn leven omgooide en voor zijn muziek ging. Hij zelde aan de zaal ‘wie doet er iets in het dagelijks leven waar je niet helemaal blij mee bent?’. Wat was ik blij dat het donker was, ineens rolde de tranen over mijn wangen. Ik wilde de er niet aan toegeven, ik wilde de avond van mijn vriend niet verpesten. Ik vond mezelf vooral een aansteller, want als ik er niet blij mee was moest ik er maar iets aan doen. Stoppen met huilen dus. Heel diep ademhalen en normaal doen. Ik ging naar dit concert om ervan te genieten, ik wilde het liefst dansen en niet denken. Het laatste wat ik wilde was voelen.

Het fire to inspire event van Judith Noordzij

Tijdens het fire to inspire event ga je ontdekken wat je echt wilt doen. Wat zou je doen als geld geen rol speelde en als er een oplossing was voor alle beren die je op de weg ziet. Waar zou je dan zijn en wat zou je dan doen? We waren het afgelopen jaar op vakantie geweest naar Indonesië. Het enige wat ik voor me zag was het strand van Gili Trawagan, een bedje om op te liggen, de prachtig blauwe zee en de zon. Het enige wat ik wilde was uitrusten, misschien een beetje coachen voor Personal Body Plan eens per dag en af en toe de kroeg in om alles nog verder te vergeten. Het sterkste neigde ik naar dat strandbedje, wat zou dat heerlijk liggen in de zon. Ik wilde niet alleen, wel met mijn vriend omdat ik me zo goed voel bij hem. Verder wilde ik niks, helemaal niks. Ik hoopte dat deze workshop me dichter bij ‘mijn passie’ zou brengen. Dat er toch één ding zou zijn waar mijn vuurtje echt van aan ging. Het vuur in me was inmiddels al zover gedoofd dat het niet meer kon worden dan het waakvlammetje wat altijd brand.

Rust nemen is falen

Stilstand is achteruitgang, zo zag ik het. Om uit deze modus te komen moest ik dingen aanpakken, dingen veranderen in mijn leven. Dat zou niet gaan gebeuren als ik bij de pakken neer ging zitten. Ik moest goed eten, moest werken, moest sporten, ik moest blogs schrijven, ik moest het grootste deel van het huishouden op me nemen, ik moest lekker koken, ik moest mijn vriend verrassen, ik moest sociale contacten onderhouden. Eigenlijk moest ik maar één ding en dat was uitrusten. Heel veel uitrusten. Bijkomen, bedenken wat ik echt wilde in plaats van mijn ondergang net een stap voor te blijven.

Gelukkig kwam mijn burn-out niet als verrassing

Het was ongelofelijk zwaar om te vechten tegen de burn-out. Ik wilde dit niet, ik voelde me zo’n enorme slappeling. Toch ben ik blij dat ik het aan zag komen. Als je het niet aan ziet komen ben je denk ik nog veel verder verwijderd geraakt van je eigen gevoel en de signalen van je lichaam. Ik denk omdat deze connectie er nog wel ergens was ik toen ik rust nam ook kon beginnen met luisteren naar mijn lichaam. Het was niet zo dat ik mijn grenzen niet kende, ik respecteerde ze niet. Dat accepteren dat iedereen andere grenzen heeft, dat ik nog steeds regelmatig keuzes moet maken dat is lastig. Als ik denk aan dat gehaaste gevoel wat ik had voordat ik uitviel weet ik waar ik het voor doe. Dat wil ik nooit meer!

Als jij ooit een burn-out hebt gehad, kwam jouw burn-out als een verrassing?

Volg me op Facebook | Twitter | Instagram | LinkedIn