Je bekijkt nu Wanneer mag je stressklachten serieus nemen?

Wanneer mag je stressklachten serieus nemen?

Op internet, in boeken, op tv, overal hoor je verhalen over mensen die te kampen hebben met ernstige stressklachten. In veel gevallen met een burn out tot gevolg. In mijn omgeving hebben veel mensen het druk, maar verder nergens last van. Althans zo voelt dat voor mij, we lopen er nu eenmaal niet mee te koop als ons hoofd overuren maakt. Eerder schreef ik het artikel mijn perfectionisme doet me de das om. Ik raakte nogal overdonderd door het aantal privé berichten wat ik kreeg als reactie op dat artikel. Er blijken veel meer mensen te veel van zichzelf te vragen en daardoor stressklachten te ontwikkelen, we beginnen er alleen nooit uit onszelf over.

Even hyperventileren en weer doorgaan

Ik vertel ook niet tijdens de lunchpauze dat ik vlak voor de lunch even lekker een potje heb zitten hyperventileren op het toilet. In plaats daarvan ben ik enorm dankbaar dat een collega die later ging de andere deur nam. Ik durfde namelijk niet meer van het toilet af, omdat inmiddels het licht in de gehele ruimte was uitgegaan. Als ze me ‘betrapt’ had was ik toch enige uitleg verschuldigd geweest wat ik op een donker toilet zat te doen. Tranen drogen, feestneus opzetten en het is tijd om ‘gezellig’ aan te schuiven bij de lunch.

Zolang ik mijn eigen veters kan strikken kan ik aan het werk

Wanneer je een arm breekt is er zichtbaar iets aan de hand. Je krijgt gips, een duidelijk teken dat je even rust moet houden om te herstellen. We draven onszelf en elkaar geestelijk tot het uiterste, maar wanneer is het genoeg? Wanneer mag je even een time out nemen vanwege stressklachten? Wanneer je de aandacht van je enorme wallen niet meer af kunt leiden door het dragen van fel gekleurde lippenstift? Als je diepe slaap overslaan over gaat in helemaal niet slapen? Bij het bereiken van minimaal drie huilbuien per dag hebt? Als je rug er compleet vast van gaat zitten? Ik weet het niet. Ik heb het idee dat overspannen zijn tegenwoordig niet eens meer genoeg is. Je moet een burn out krijgen, er moet een man met een hamer komen. Als je je hoofd zo hebt overbelast dat je niet eens meer voor jezelf kunt zorgen, dan is het tijd om rust te nemen.

Tijd voor een time out

Ja, je leest het goed. Ik heb me ziek gemeld, terwijl ik dit typ stromen de tranen weer over mijn wangen. Het voelt alsof ik heb gefaald. Als je tot je 67e moet werken en je het nu al niet aan kan, dat wordt nog wat. Een enorm schuldgevoel, want ik kan mijn eigen veters nog strikken. In mijn WordPress account staan alleen maar halve blogs, mijn creativiteit is lam gelegd. Ik slaap slecht. Na een tijdje ‘gezellig’ doen ben ik helemaal klaar met de mensen om me heen en met doen alsof het goed met me gaat. Het moment waarop ik me het beste voel is als ik in de armen van mijn vriend op de bank lig. Fijn om je zo goed bij iemand te voelen, maar het zou toch leuk zijn als ik ook weer wat meer van de rest van het leven en werken kan genieten. Na weken innerlijke discussie met mezelf heb ik besloten een taboe te doorbreken en te delen dat het even niet zo lekker gaat. Eng, maar een enorme opluchting!

Voor nu is het dus even tijd voor een time out, al voelt het nog steeds meer als game over…

Liefs Hanneke

Volg me op Facebook | Twitter | Instagram

Vanaf wanneer moet je stressklachten serieus nemen?

 

Dit bericht heeft 2 reacties

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.